دیالوگ

کارکنر اصلی فیلم دیوانه از قفس پرید،مک مورفی، وقتی برای اولین بار با بیمارای دیگه توی مرکز روانی برخورد میکنه فکر میکنه که خودش کاملا با اونا فرق داره.بهشون با تحقیر نگاه میکنه و میخنده.کسایی که فیلم رو میبینن هم همین حسو دارن ،که ما با اونا فرق داریم،اونا دیوونن من نرمالم،این چیزیه که باور دارن . ولی هر جی زمان میگذره ما گیج تر میشیم ،عجیب و غم انگیزه.آدمای عجیب و دیوونه بامزه و زیبا میشن و باعث میشن ما احساس درد و بدبختی کنیم،بیمارای روانی رو که با انگشت نشونشون میدیم ،وقتی شرایطشون رو درک میکنیم منحصر به فرد بودنِ دردشون رو میبینیم.روانپزشکا میگن که همه ی ما بیماریم،مثل سرما خوردگی بیماریِ قلبها هم شایعه.بیاین هم دیگه رو بشناسیم و درک کنیم .در این صورت دنیامون خیلی قشنگ تر میشه.