پا برهنه

چند وقتی بود ک دیگر یک لا لباس نداشت. لباس های فاخر میپوشید. ولی هنوز پا برهنه بود. به حرف دیگران توجهی نداشت ولی دیگرانی وجود نداشتند ک بخواهد مراعات حال کند. کلبه اش پس از طوفان خرابه ای بود و از دشت گلهای زرد کوچ کرده بود به پای کوهی. سنگ بر سنگ و آجر بر آجر ساخته بود و ذکر گفته بود. دیگر نگران فصل ها نبود. نبودِ درویش اتفاق غمگینی نبود و دلش برای تکه هاش بر روی تپه ماه تنگ نمیشد. در کتیبه اش ذکر مینوشت. روز و شب. شب و روز. از احوالات گذشته و اوصاف حالات اکنونش. خوشحال نبود غمگین نبود فسرده و خسته نبود اما دل مشغول بود، ردی از خاطرات داشت اما همه شان را نه.فراموشی و ردی از خاطرات .ساعت ها به آفتاب تیز پای کوه خیره میشد و انعکاسی از خودش را میدید که میدود زمین میخورد فرار میکند و برمیگرد اما باز هم ادامه میدهد.دلتنگ نبود اما نگران بود نگران خودش که متفاوت بود با ردخاطراتش،پذیرشش آسان بود اما نگران بود...
باب صفر از کتیبه اول