دستور زبان

در دستور زبان عرفان، فعل این‌گونه صرف می‌شود:
من نیستم،
تو نیستی،
او هست…

آقام حسین....

تو کلمه‌ام باش میان خروارها کتاب
میان این خطوط
میان این صفحات
دوست دارم آخرش جایی
در پایان جمله‌ای
یا در میانه‌ی یک توصیف ِ ناتمام
تو را بیابم
/
تو کلمه‌ام باش
من با تو برای تمام جهان جمله می‌بافم
حرف می‌زنم
شعر می‌گویم
من جهان را پر از عشق می‌کنم
تو باش
تو
کلمه‌ام باش ... 

مذاکره با آمریکا...مخاطبم ضایه خود نمایی میکند.

بـسـم رب الـحـســیـن

تدبیر که میکنم میبینم

از بی بصیرتی

امیدی نمانده است.

کلید حل مشکلات به دست خداست.

نه در سازش و مذاکره با آمریکا.

بت خانه

خدایا

دلم را بت خانه کرده ام

به شوق دیدار ابراهیم خلیلت(ع)

بی بی دو عالم....

مینویسم زهرا_(س)

 

یاد علی_(ع) میافتم بین در و دیوار

حضور

من میروم.....

اما بارفتن من

جای خالی تو پر رنگ تر میشود

آقا جان

چرا بعضی ها

غیبت را با حضور نداشتن

 

اشتباه گرفته اند..................

کادو

کادو هایمان را
به که بدهیم
وقتی روز تولدت هم
غائبی......